Back to work

Na onze mooie vakantie in Kenia was het weer hoogtijd om aan het werk te gaan en de nodige dingen mee te maken. Aangezien Harm druk bezig is aan mij de eer om een nieuw verslag te maken.
Op 26 januari mochten we namelijk de 3e bruiloft in Afrika meemaken. Deze keer geen gospel koor in de kerk of een geheime missie naar Kenia. Maar het was wederom weer een culturele belevenis die het schrijven en delen met jullie waard is!
De bruiloft was van Joseph Munu een medewerkers van Sierra Land Development. Alle collega’s (en dus ook Harm) waren uitgenodigd om de lokale trouwceremonie bij te wonen. Omdat de bruidegom christelijk en de bruid moslim is er voor een traditionele bruiloft gekozen. Voorafgaand aan de ceremonie zijn de christenen naar de kerk gegaan en de moslims naar de moskee om te bidden voor het bruidspaar. Toen dat achter de rug was kon de traditionele bruiloft beginnen in Masimera het dorpje waar de bruid vandaan komt.

De ceremonie begon met het ‘weggeven’ van de gesluierde bruid door haar zussen en vriendinnen. De meiden liepen al zingend en swingend met de bruid naar de bruidegom. Waarna het bruidspaar samen plaats nam op een kleedje tussen de genodigden. Ik vraag me elke keer weer af hoe het toch kan dat hier elke vrouw gezegend is met een gouden strot en soepel scharnierende heupen.
De imam deed de huwelijksvoltrekking. Eerst moest de bruidegom geld schenken aan afzonderlijk de moeder, vader, broers en zussen van de bruid. Je koopt dus hier als het ware een vrouw. Daarna wordt het officiële Ja woord uitgesproken. Ook ringen ontbraken niet aan het geheel. Nadat de bruid en bruidegom elkaar de ringen hadden om gedaan was het even stil. Wij dachten daar komt dan de kus. Maar dat hoort er hier blijkbaar niet bij dus iedereen begon te joelen en applaudisseren. De ceremonie was afgerond. Iedereen kreeg wat te eten en er werd een klein bescheiden feestje gevierd.
Het budget hier was duidelijk kleiner dan bij de bruiloft van Bockarie. Maar daar gaat het natuurlijk ook niet om. De bruiloft was overigens ook niet geheel uit vrije wil. Niet dat ze niet van elkaar houden maar het was meer dat de familie het wel tijd vond worden om te trouwen. De bruid (19) en bruidegom (28) zijn al ruim 3 jaar samen en hebben een kind van bijna 3.
Ondertussen hebben al veel mensen gevraagd wat Lieke en ik hier nou eigenlijk de hele dag doen. Tijd om daar maar eens wat over te schrijven.
In de tijd dat wij in Kenia waren is Lieke gestart in het Bapist Eye Hospital, ongeveer z’n 5 minuten rijden met de brommer hier vandaan. Ook ik ben na de vakantie in Kenia gestart met werken in dit oogziekenhuis. Tijdens onze werkzaamheden vertelde een medewerker van het ziekenhuis over een project met een praktijkschool voor ‘drop-out girls’ genaamd Vocational Women Centre.
Als meiden zwanger raken wanneer ze op de middelbare school zitten moeten ze van school af en mogen en kunnen ze geen regulier onderwijs meer volgen. Zij worden drop-out girls genoemd. Omdat de banen hier niet bepaald voor het oprapen liggen en onderwijs een pre is om een baan te krijgen is er slechts een zeer kleine kans dat deze meiden ooit wat geld kunnen verdienen voor zichzelf en hun kind. Wat juist voor deze moeders erg belangrijk is omdat de vader vaak al voor de bevalling uit beeld is.
Dit project stond ons wel aan en daarom hebben we besloten een carrière move te maken.

In het Vocational Woman Centre krijgen de drop-out girls een 2e kans, dit doen ze door praktijklessen te geven en zo de zelfredzaamheid te verbeteren.
Dit is een project van de Baptisten kerkgemeenschap in Lunsar en is gestart begin oktober vorig jaar. Momenteel krijgen al deze meiden naailessen, zodat ze dit uiteindelijk voor ‘de kost’ kunnen doen. Maar zoals veel dingen hier in Afrika heeft ook dit Vocational Woman Centre opstart problemen gekend. Ze hebben namelijk 4 ouderwetse voetmatige naaimachines en 20 elektrische naaimachines, maar geen elektriciteit. Hiervoor gebruiken ze normaal een aggregaat maar deze was kapot. Met als gevolg dat de 25 leerlingen het moesten doen met 4 voetmatige naaimachines. Ondertussen is de aggregaat weer gemaakt en zijn ze erachter gekomen dat het ding niet op water loopt en dat er dus regelmatig brandstof in moet. Foutje in de begroting…. ;)

Het antwoord op de vraag of we iets voor ze zouden kunnen betekenen was dan, hoe verrassend ook, we hebben geld nodig en voetmatige naaimachines. Uiteindelijk hebben we zelf voorgesteld om de meiden een EHBO cursus te geven wat mooi aansluit op het doel om de zelfredzaamheid van deze meiden te bevorderen.

Vanwege het enthousiasme van Foday, de projectleider/initiatiefnemer, kregen we niet bepaald de kans om ons idee en plan van aanpak uit te leggen. Dat laatste is hier geloof ik ook niet echt veel gebruikt begrip. Je begint hier gewoon ergens aan en denkt niet na over de consequenties of gevolgen. Je leeft tenslotte vandaag….

Omdat Foday zo enthousiast was dat hij niet kon stoppen met vertellen over zijn project hebben we ervoor gekozen om onze ideeën op papier te zetten. Na het ontvangen van onze brief stond hij hier meteen op de ‘stoep’ om ons te vertellen dat we direct konden starten met het geven van de EHBO cursus.

De volgende ochtend stonden we dan ook paraat om de meiden in groepjes van 5/6 leerlingen les te geven. De dag begint hier altijd met wat swingende Afrikaanse gebeden. (zie foto) Ondertussen kunnen we al een aardig knap staaltje van die gebeden meezingen. Na het bidden beginnen de meiden met de praktijklessen. Op dit moment wordt ze geleerd hoe ze kleine Afrikaanse traditionele pakjes maken voor hun eigen kinderen. (zie foto)
Op 1 dag komen er 2 groepen meiden naar de school, een ochtend en een middag groep. In de ochtend groep zitten de (absurd) jonge meiden. Omdat wij elke dag op de brommer na het Vocational center gaan en de chauffeur zelf ook om 8 uur op school moet zijn, zijn wij elke ochtend als een van de eersten aanwezig. Het is dan altijd weer raar om te zien hoe deze jonge moeders onderling met elkaar omgaan, namelijk gewoon als puberende, giechelende en een tikkeltje onvolwassen meiden. Ik vraag me elke keer af of de meiden ook met zoveel onvolwassenheid met hun kind omgaan of dat ze het even heerlijk vinden om zichzelf 3 uur per dag even naar hun leeftijd te kunnen en mogen gedragen. Ik zou van beide gedachten niet verbaast zijn.

Maar goed, terug na de EHBO cursus waar het allemaal mee begon. Er is zo ontzettend veel te vertellen dat het misschien een beetje kriskras gaat deze keer. De EHBO cursussen zijn ondertussen aan alle leerlingen gegeven en we kunnen er met een goed en positief gevoel op terug kijken! De leerlingen pikten het allemaal ontzettend goed op, soms meteen en soms nadat een andere leerling het in het Krio (lokale taal) heeft vertaald. We hebben de meiden onder andere geleerd hoe je moet handelen als iemand ziek is en hoe je verschillende wonden moet behandelen met daarop aansluitend praktijklessen. Aan het einde van de les hebben we iedereen een zwachteltje gegeven die we vanuit Nederland gekregen hebben van de apotheek waar de moeder van Lieke werkt.

Wat ontzettend leuk is om te merken dat ze steeds meer durven te vragen nu we er langer zijn. Wat ons soms wel in verlegenheid of shocktoestand bracht. Een aantal van deze vragen willen we jullie niet onthouden:
- Als er een man ’s avond voorbijloopt en op de deur klopt ben ik bang, wat moet ik dan doen?!
- Waarom zijn jullie blanke toch altijd zo mooi!?
- Kunnen jullie ons even vertellen hoe jullie een bevalling doen, en kun je anders een keer helpen?!
- Wat kan ik doen als ik tandpijn heb? (er is hier alleen een lokale tanden smid te vinden waar je niet
wil zijn)
- Wat moet ik doen als ik verdrietig ben omdat er iemand dood is?!
- Mag ik een mengseltje van modder en blad in mijn open wond smeren om het te laten genezen?!
- Mag ik de Afrikaanse wondersteen gebruiken als ik door een slang ben gebeten?!
- Kunnen we de zwachtels die we krijgen ook gebruiken om de navelstreng van een pasgeboren baby te beschermen?!

Ondertussen zijn we onszelf aan het voorbereiden om de meiden zeepjes te leren maken. We hopen dat met de opbrengst nieuwe naaimachines te kunnen aanschaffen voor het vocational center. We hebben hierbij ons eigen lesprogramma en ook onze eigen regeltjes opgesteld. We willen namelijk beginnen met 4 meiden de kans te geven maar dan verwachten wij ook van hun dat ze elke dag aanwezig zijn. Indien ze een dag ongeoorloofd afwezig zijn wordt hun leerplek weggegeven aan een nieuwe hopelijk wel gemotiveerde student. Want ook al is het de cultuur hier dat niemand je erop aanspreekt als je een afspraak niet nakomt, dit wil niet altijd betekenen dat je geen verantwoordelijkheid hoeft te nemen.

Ondertussen zie ik dat ik al weer een behoorlijk verslag getypt heb en ik eigenlijk nog lang niet uitgekletst ben. Ik heb ook nog steeds elke dag van die ‘oh-doen-ze-dat-hier-zo-momentjes’ en ‘huh-dat-kan-hier-allemaal-gewoon-zo-momentjes’. De volgende keer hier weer meer over.

A-wauww. (klinkt als een brul van een leeuw maar betekend hier doei)

Groetjes Jose en de groetjes aan iedereen van Harm